Musimy dowiedzieć się, w jaki sposób stworzyć sztuczne życie i jak wykorzystać je do naszych celów. Już teraz modyfikujemy bakterie, żeby produkowały dla nas insulinę, chcemy, żeby czyściły oceany z ropy, produkowały paliwo z powietrza. Istnieją tysiące innych zastosowań. Cały czas ryzykujemy jednak, że dojdzie do mutacji, które mogą okazać się groźne dla środowiska.

Ogranicza to możliwość wykorzystania nowych organizmów. Jeszcze nie ryzykujemy z masowym wypuszczaniem ich na świat. Nauczka może płynąć z „Parku Jurajskiego” – żeby uniemożliwić dinozaurom życie poza kontrolowanymi warunkami, odebrano im możliwość tworzenia jednego z aminokwasów. Musiały być nim karmione, inaczej zapadały w śpiączkę i umierały. Oczywiście, dziurą w rozumowaniu był fakt, że wspomniany aminokwas, lizyna, występuje w naturze i po przełamaniu fizycznych ograniczeń, dinozaury miały do niego dostęp jedząc cokolwiek dookoła, np. inne dinozaury.

Badania prowadzone w Yale mogą posłużyć rozwiązaniu tego problemu. Stworzono zupełnie nowy aminokwas, który nie występuje w naturze i może być produkowany tylko w laboratorium, a następnie stworzono wykorzystujące go bakterie. Oznacza to, że nawet jeśli zaprojektowane przez nas organizmy wymkną się spod kontroli, kiedy tylko przestaniemy je karmić, błyskawicznie umrą. Zabezpieczenie jest podwójne, zmiany sprawiły, że nowe bakterie nie są w stanie wymieniać kodu genetycznego z bakteriami, które żyją na Ziemi.

Dodanie kolejnych zabezpieczeń (np. odporność na wirusy, które mogłyby doprowadzić do transferu genów) może sprawić, że już niedługo będziemy mogli wypuścić syntetyczne życie poza laboratoria. Ryzyko nigdy nie zniknie do końca, ale jak chcemy do przodu, trzeba na pewnym etapie powiedzieć, że jedziemy mimo wszystko.

via NeuroLogica

Transport bobrów jest naprawdę skomplikowany. Zwierzęta źle znoszą bezpośrednie światło słoneczne, muszą cały czas chłodzić się w wodzie, a kiedy warunki te nie są spełniane – robią się bardzo agresywne. Dlatego nie transportuje się ich przy pomocy koni lub mułów, zwierzęta juczne nie są posłuszne, kiedy na ich grzbietach w pudełkach rzucają się małe, śmierdzące gryzonie. Transport bobrów przy pomocy koni i mułów bardzo często prowadzi do utraty bobrów.

W 1948 Departament Ryb i Dziczyzny stanu Idaho rozumiał ten problem, dlatego próbował naleźć alternatywne metody transportu bobrów. Szczęśliwie dla bobrów, kilka lat wcześniej miała miejsce II Wojna Światowa, w trakcie której dużo ludzi zrzucało innych ludzi z wysokości 150-200 metrów na spadochronach, wiele spadochronów wciąż zalegało w magazynach.

Jeden z testowych bobrów został nazwany Geronimo. Po sprawdzeniu czy latające pudełka na bobry w ogóle działają, rozpoczęły się testy na żywych zwierzętach, żeby upewnić się, że po wylądowaniu są one w stanie uwolnić się z dwubobrowych klatek.

Geronimo wykonał wiele testowych lotów, w trakcie których był pakowany do pudełka i zrzucany, żeby zostać złapanym i zrzuconym z powrotem. W końcu zwierzę wpadło w stan zupełnej rezygnacji i w ogóle nie wychodziło z pudełka. Kiedy testy dobiegły końca, został ostatecznie zrzucony na odludziu z trzema samicami. Chociaż początkowo nie wychodził z pudła, jego partnerki zaczęły budować kolonię i po czasie stwierdzono, że bobry – mimo traumy – mają się dobrze, a kolonia się rozwija.

Po co zrzucać bobry w lesie? Powodów jest mnóstwo, ale po co pytać.

Z samolotów zrzucono w sumie 76 bobrów.

Więcej na Scientific American

EDIT: Bo mje tu mendzo w wiadomościach, że nie wiadomo po co te bobry było przerzucać. Trzeba je było przenieść, bo w jednym miejscu przeszkadzały ludziom, a w innym mogły pomóc regulować gospodarkę wodną, gdzie ludzi nie było. O.

W 1967 Amerykanie rozpoczęli Operację Popeye, której celem było ograniczenie przepustowości szlaku Ho Chi Minha. Oprócz tradycyjnego bombardowania, wojny chemicznej i biologicznej, postanowiono zmodyfikować pogodę w regionie.

20 marca rozpoczęło się zasiewanie chmur – proces polegający na rozpylaniu jodku srebra w chmurach, co powoduje powstanie opadów. Operacja była militarnym sukcesem, pora deszczowa na granicy Laosu, Kambodży i Wietnamu wydłużała się średnio o 30-45 dni a opady rosły o 30% utrudniając transport kołowy na błotnistych drogach.

Działania wojenne przy pomocy pogody zakończyły się w 1972 roku. Od 1978 roku wykorzystywanie pogody w celach wojennych jest nielegalne na mocy Konwencji o Modyfikacji Środowiska.

Wiki: Operation Popeye